Kitap Evi’nden Tahtakale’ye doğru yürürken, kapıya gelmeden çıkar karşımıza bir sürü kabir. Bu toprakların kültürüdür ya, ölümün yaşam gibi sükunetle kabullenişi neredeyse her evin bahçesi. Demir parmaklıklar ile çevrilmiş küçük mezarlıklara bakıyor. Artık iyice birbirinin içine girmiş ev taklidi yapan betonlarının arasında sıkışanı da var, birkaç bitki veya kıyıp da kesemedikleri bir servinin gölgesinde, insana " ne çok mezar ne çok huzur" dedirteni de...
Daracık aralık sizi yolların birleştiği meydancığa çıkarıyor. Bir tarafta beton apartmanlar, hemen karşısında küçücük bir cami, türbe ortasında tarikata mensup kişilerin kabirleri. 1490 yılında İnebey Çarşısı üzerinde Araplar Mahallesi’nde doğan, asıl adı Mehmed Muhyiddin olan zat. Çocukluğundan itibaren dönemin tasavvuf ehli hocaları ile yetişmiş ve kendisi de bu yola yolcu olmuş. Sesi öyle güzelmiş ki Ulucami’de ezan okuduğu için, cami yöneticileri kendisine bir maaş takdir etmişler. Kabul etmiş ama daha o gece rüyasında "mertebenden Üftade Oldun (düştün)" uyarısı alınca, tasavvufta 'hasbilik' mertebesinde karar kılarak kendisini Hak yolunda ilim irfan yöneticiliğine adamış ve halk arasında, halktan kopmadan Hak yolunda ilerleyerek Üftade Hazretleri olarak anıla gelmiş.
Tarikatın usul, adab ve ayininin icrası için 1579 tarihinde Kanuni Sultan Süleyman izni ile, kilise temelleri üzerine bu camiyi yaptırtmış. Çeşmesi, semahanesi, çilehanesi, eğitim verilen yeri ve hazeresi ile bir külliye oluşturmuş. Celveti Tarikatı’nın piri olarak Divan, Vakıat-ı Üftade, Hutbe Mecmuası gibi eserler vermiş, şiirleri bestelenmiş. Uzun ve bereketli ömür sürmüş ve 1590 yılında Hak’ka yürümüş.
Bugün semahaneden iz yok. Bursa’nın uğradığı felaketler ile zaman zaman yıkılmış ise de her seferinde bir şekilde ayağa kaldırılmış. Halen bağışlar sonucu Kur’an eğitiminin verildiği bir beton bina, külliyenin o günkü amaçları doğrultusunda bir eğitim verilen yer olarak ayakta. Amaç iyi de! Külliyenin üzerinde bulunduğu sur, olabildiği kadar düzenlenmiş. Kitap Evi önündeki gibi duvar değil de demir parmaklık bırakılması, Tahtakale’ye inen merdivenler için uygun olmuş gerçekten. Ancak ne yazık ki türbe restorasyonu için aynı şey geçerli değil. Restorasyon öncesi daha sahici ve mistik hava taşırdı içerisi. Hazretin türbesine ilk adımınızı attığınızda, ilk göze çarpan "Edeb Ya Hu" yazan levhaydı. Şimdi Arapça yazan levha, büyük süslü hat ile yazılmış duruyor. "Heyhat!" Aynı mı? Sadece "Edeb Ya Hu" ile anlatılabilir Üftade Hazretleri’nin vakıf olduğu sırlar. İçiniz titrer, sadece hissetmekle bile. Ve hiç bir yere yakışmamıştır bu söz, Üftade Hazretleri’ne yakıştığı kadar.
Küçücük bırakılmış bu yazı son gittiğimde... Belli ki buralara dokunanların içine dokunmamış bu söz! Oysa ne denli ihtiyacımız var bu günlerde "Edeb Ya Hu" diyerek, içimize bakmaya...
Uğrayın arada sırada, Üftade Hazretleri Türbesi insan olana iyi gelir.
0 yorum:
Yorum Gönder